Мен Монғолияда туып-өстім. 1991 жылы тарихи Отанымызға оралдық. Тұрмыс құрып, балалы-шағалы болып, қазір абыройлы қызмет етіп келемін.

Осы жылдың шілде айында қазақы салтпен құдалыққа – Ақтерек ауылына бару үшін «Қарқаралы – Қарағайлы» тас жолымен жүруге тура келді.

«Әулиетас». Атам қазақ ықылым заманда тап басып, нақты атауын солай атаған екен.

Мен Қарағанды қаласы, Сұрыптау бекетінің тұрғыны, Семей ядролық полигонының ардагері, ІІІ топтағы мүгедекпін.

Тағдыр тауқыметімен денсаулығына нұқсан келіп, мүгедек қамытын киген жандардың қиналысын қаперге алған мемлекетіміз өз тарапынан олардың жағдайын жасауға мейлінше көңіл бөлетінін біз жақсы білеміз.

Құрметті «Орталық Қа­зақстан» газетінің редакциясы!
Осы мақаланы газетке қарапайым оқырман­ның пікірі ретінде басулары­ңызды сұраймын.

Осы мақала арқылы бізді толған­дырған мәселенің анық-қанығына көз жеткізгіміз келеді.

Қарқаралы ауданындағы Ынталы ауылының табиғаты әсем, жері шұрайлы, шөбі шүйгін, жазы ылғалды, қысы суық, мөп-мөлдір Нұра өзені сарқырап, әдемі толқынмен ағып жатыр.

Әкеміз малды не қойшының малына, не жылқышының малына қосатын. Ал, біз жазғы демалыс келісімен, үш айға көмекке баратынбыз.

Қайтсек,  шымыр  боламыз?
Көптен бері ойымда жүрген ұсыныс-пікірімді ортаға салуыма өзіміздің сүйікті газетіміз «Орталық Қазақстанның» қаламгері Төрехан Майбастың об­лыстық мәслихат отырысынан жазған есебі себеп болды. «Құланның қасуына – мылтықтың басуы» дегендей, ауылдағы кәсіпкер әріптестерімнің назарына салсам деген үндеуімді де қоса айтып өтпекпін.